Haal meer uit het leven

U bent een actief mens. Het leven heeft immers veel te veel te bieden en er is veel te veel te doen. U hebt het gevoel dat u nooit klaar bent en te weinig uit uw leven haalt. U timmert ijverig aan uw carriere. Naast uw boeiende baan, waar u nooit op een uurtje kijkt, heeft u nog een gezin met drie opgroeiende kinderen, bent u aan het verbouwen en heeft u nog een bloeiend sociaal leven. Op zondag bezoekt u naast uw ouders ook nog een vriend. Minstens drie avonden per week haast u zich naar de fitness. Ook in het culturele leven laat u zich niet onbetuigd. Eén keer per week naar de bioscoop en het maandelijkse concert ook niet vergeten.

Het wordt misschien wat te veel, maar onthaasten is een woord dat niet in uw woordenboek staat. Gelukkig is er modifinil, een geneesmiddel dat uw prestatievermogen verhoogt. Het wordt aangeprezen door Gilbert Roox in de Standaard van 28 mei 2005:

De medicijn wordt ook op grote schaal gebruikt als een stemmingsverbeteraar à la Prozac en is ook in toenemende mate populair bij carrièremakers, die minder tijd willen verdoen met slapen en langer werken zonder dat hun focus eronder lijdt.

Een controleur van het Wada (Werelddopingbureau) probeerde modafinil op zichzelf uit tijdens een nachtelijke autorit en was wilde enthousiast:"Het was alsof ik bij klaarlichte dag reed."

Succesvolle Rachel hoax

Witte sokken moet de uitvinder van de Rachel hoax feliciteren. Deze hoax die we al eerder hebben besproken, heeft nu de pagina's van de nationale pers gehaald. In De Standaard van 23 mei staat:

Het echtpaar Christian en Nicole Berghmans uit Mont-Saint-Guibert wordt al maanden overstelpt met steunbetuigingen per e-mail, telefoon en brief voor hun dochtertje dat kanker heeft. Alleen heeft hun dochter geen kanker. Maar het adres en telefoonnummer van de familie Berghmans staat wel onder een ketting e-mail die over de hele wereld verspreid werd.

Wil u het volledige artikel lezen, moet u wel een Standaard abonnement hebben.

Orthorexia, een nieuwe voedingstrend

U vindt van zichzelf dat u gezond eet. U begint de dag met een stevig ontbijt van muesli met sojamelk. Gewone melk doet u huiveren. Een koe is toch maar een vies beest, en wie weet welke chemicaliën er allemaal aan zijn te pas gekomen bij het industriële verwerkingsproces. 's Middag trakteert u zich op een slaatje van luzernekiemen en rode biet. Rode biet is immers een bron van vitamine C en kan zelfs kanker genezen. Uw avondmaal is een festijn van zilvervliesrijst, tofu-seitanbrochette en een salade van sojascheuten en vers zeewier.

U leeft bewust en eet bewust. Met uw ingevallen wangen, bleke teint, doffe ogen en verschrompelde figuur voelt u zich puur en rein. Eigenlijk voelt u zich superieur aan het plebs dat wel eens durft aan te schuiven aan de frituur of zich laat verleiden door een warme wafel op een koude winterdag. Uw vrienden hebben u niet meer te eten gevraagd sinds u uw eigen linzensalade mee had in een tupperwaredoosje. De zondagse kip bij uw ouders slaat u af. Wie wil zichzelf verontreinigen in tijden van dioxineplofkippen?

Als u zich aangesproken voelt door bovenstaande beschrijving, dan kunt u wel eens lijden aan het nieuwste snufje onder de eetstoornissen: orthorexia. De dwangmatige neiging tot gezond eten, of eerder, tot het eten van wat men zelf beschouwt als gezonde voeding. Gezond is het helaas niet. Er zijn zelfs mensen aan doodgegaan.

Moest u de symptomen bij uzelf herkennen, weet dat het nog niet te laat is. Wijzig meteen uw dieet. Begin met boterhammen met reuzel en bruine suiker of americain met friet. Bent u multicultureel ingesteld? Ga eens op culinaire verkenning bij uw allochtone buren en laat u verleiden door een mitraillette in de Marokkaanse snackbar. Het is nog halal ook. Bent u meer Europees ingesteld, probeer eens een gastronomische reis naar Engeland en laat u verwennen door een overdaad aan cholestorol.

Als bovenstaande raadgevingen u doen walgen, dan zit u met een probleem. U heeft dan een meer krachtdadige therapie nodig. Maak meteen een afspraak met deze dame.

Uitstraling Frans tanende

Met het Frans in Brussel en omgeving is het vergaan zoals indertijd met de schotelantenne. In het begin was de schotel een symbool voor maatschappelijk succes, nadien werd hij vooral gebruikt door allochtonen, vierde wereldbewoners en ander marginaal volk. Een beter gesitueerde die satelliettelevisie kijkt, doet dit nu in alle discretie.

Zo wees ook het feit dat je enkel Frans sprak, al dan niet met een Vlaamse tongval, erop dat je tot de betere kringen behoorde. Het Nederlands deugde enkel nog als communicatiemiddel met die lager gesitueerden, die vers van de hoeve kwamen. Een enkele keer, wanneer de Vlamingen naar Brussel marcheerden, schreef men "keer naar uw dorp" op een spandoek. Maar over het algemeen was er enkel schaamte als men moest toegeven dat men meer dan enkele woordjes Flamand kende.

Het Frans was de taal voor de zilverharige dame met bontjas in de patisserie, die het gecoiffeerde hondje in de handtas volpropt met zoeternijen. De gewichtige zakenbankier die zich ontspant met een partijtje bridge in de Cercle Gaulois. De door witte wijn benevelde intellectueel die tot in de vroeger uurtjes doorboomt over Foucault, Derrida of Lacan, zich in een Parijs café wanend.

Helaas zijn die tijden voorbij. De grandeur van de Francité wordt nu uitgedragen door eentalig franstaligen van een heel ander allooi. Een anonieme dame uit Ukkel getuigt:

Het is verschrikkelijk. Het zijn alleen nog maar werklozen, poetsvrouwen, stadswachters, straatvegers en zwartwerkers die nog eentalig willen zijn. De kassiersters van de Delhaize, negers, Marokkanen et j'en passe... Wie wil hiermee geassocieerd worden? Ik ben uit pure armoede Vlaams gaan leren.

Witte sokken kan het niet langer aanzien, en roept op tot een réveil van de Francophonie. Nu Olivier Maingain in alle randgemeenten franstalige verkiezingslijsten wil indienen, kunnen wij niet het risico lopen dat deze lijsten worden bevolkt door figuren waarmee de dame uit Ukkel zich niet wil associeren. Daarom roepen wij onze lezers met vooraanstaande maatschappelijke posities op om in hun openbare leven over te schakelen op het Frans en zich aan te melden bij Maingain. De inwoners van Merchtem, Dilbeek, Meise, Overijse en twaalf andere gemeenten rond Brussel zullen u dankbaar zijn.

Het tomatensoepmodel

Tomatensoep is de culinaire metafoor die Samuel Huntington in zijn boek "Wie zijn wij? Over de Amerikaanse identiteit" gebruikt om de assimilatie van immigranten in het Amerika tot de jaren zestig aan te duiden. De tomatensoep is de anglo-protestantse cultuur. De immigratie voegt daaraan selder, croutons, kruiden, peterselie en andere ingrediënten aan toe, die de smaak verrijken. Maar het geheel blijft wel tomatensoep.

Huntington denkt met heimwee terug aan de progressieve periode die eindigde in de jaren zestig. Toen kregen immigranten een gedegen vorming in de Engelse taal, de Amerikaanse cultuur en het Amerikaanse systeem van particulier ondernemerschap, dat zowel de productiviteit moest opvoeren als de immigranten ongevoelig te maken voor de vakbonden en het socialisme.

"In bijna elke stad met een immigrantenbevolking van enige omvang bood de Kamer van Koophandel een amerikaniseringsprogramma aan. Henry Ford ging voorop bij deze pogingen om van immigranten productieve Amerikaanse arbeiders te maken, want volgens hem moest men deze mannen (ja, er staat mannen) de Amerikaanse zeden, de Engelse taal en de juiste levenswijzen leren."

Daarom organiseerde de Ford Motor Company een cursus van zes tot acht maanden in de Engelse taal. Ook US Steel en International Harvesters financierden vergelijkbare programma's. Veel zakenlieden openden fabrieksscholen en subsidieerden zelfs openbare avondscholen. Na zo een opleiding was men bijna klaar voor het verkrijgen van de Amerikaanse nationaliteit.

Vergeleken met Huntington's progressieve periode in de Amerikaanse geschiedenis is het Vlaamse inburgeringsbeleid maar een mager beestje. Daarom pleit Witte Sokken ervoor om de werkgeversorganisaties Voka, Unizo en VKW opleidingscentra te laten oprichten voor nieuwkomers, oudkomers en nieuwe Belgen. Iedereen krijgt gedurende gedurende zes maanden intensief onderricht in het verkavelingsvlaams, met de soaps op Eén en VTM als studiemateriaal. Ook Temptation Island, de guldensporenslag en de geschiedenis van de kaakslagen mag niet ontbreken. Daarnaast leren ze nog een vak dat niets te maken heeft met bakkerij, haarkapperij of het uitbaten van groentenwinkels. Op het einde van het vormingstraject ontvangen ze een brevet uit handen van minister Keulen. Deze plechtige uitreiking wordt gevolgd door een galadiner met bloemkool en witte saus met gebraad.

Winkelen in Brussel

Un pair skoune, c'est quoi? Qu'est-ce qu'il dit? Komt dit bekend voor wanneer u in een Brusselse winkel in het Nederlands begint? U antwoordt dan ‘pas de néerlandais, pas de commerce’ en loopt verontwaardigd naar buiten. En daar staat u dan met uw principes, maar zonder nieuwe schoenen. De taalwetten kunnen u niet helpen. Die gelden alleen maar voor de overheid.

Als u uw geld liever besteedt waar men uw taal spreekt, dan is er nu een nieuwe wiki: Vlaamse klanten in Brussel. Deze site hoopt om binnenkort een overzicht te brengen van nederlandskundige handelszaken in Brussel. Alleen, op dit moment is er nog weinig inhoud. Daarom doet Witte Sokken een warme oproep aan alle nederlandstalige lezers om hun steentje bij te dragen. Voeg elke Brusselse nederlandskundige handelzaak toe die u kent. Ga meteen aan de slag. Het is niet moeilijk en er staat een woordje uitleg bij.
Vlaamse klanten in Brussel