Benedictus, red onze kerk

Ook al zijn wij slechts sporadische kerkgangers, toch zijn wij vervuld van een diep respect voor het eerbiedwaardig instituut dat door de millenia heen de mensheid heeft behoed voor ongeluk en moreel verval. Meer nog, wij mogen gerust stellen dat onze moeder de heilige kerk actief heeft bijgedragen tot het geluk van velen, niet enkel door het bieden van troost in de moeilijke momenten van het leven, maar ook door het aanmoedigen van zelfbeheersing en discipline. Zoals wij allen weten, ook al wensen we het niet altijd te beseffen, niet in losbandigheid en gulzigheid vinden wij ons geluk, wel in versterving en matigheid.

De priesterklasse diende de blijde boodschap dan ook met mate toe aan de geloofsgemeenschap. Bijbelse wijsheden werden op een symbolische manier geïnterpreteerd door kerkvaders als Augustinus en Thomas Van Aquino. De doorsnee gelovige mocht slechts een sterk vereenvoudigde versie van de waarheden des geloofs vernemen via het missaal en de zondagse preek. Het lezen van de heilige Schrift was voorhouden aan hen die het Latijn machtig waren en een half leven wijdden aan de studie van de retorica, de filosofie en de theologie. Deze werkwijze voorkwam al te letterlijke interpretaties van de bijbelse geschriften, die, zoals we nu weten, de mensheid enkel charismatische ontsporingen en creationistische wetenschap hebben gebracht.

Helaas, de missen in de volkstaal, het massaal verspreiden van de bijbel onder de kerkgemeenschap en de geest van de jaren zestig, heeft het geloof geen deugd gedaan. Wij herinneren ons nog levendig hoe wij, ter voorbereiding van ons vormsel, dagelijks ter vroegmis moesten gaan. Na het aflopen van deze viering, terwijl mijnheer pastoor zich in de sacristie omkleedde in clergyman, moesten wij, de meisjes aan de linkerkant van de kerk, de jongens aan de rechterkant, de tien geboden en de twaalf artikelen van het geloof opzeggen. Daarna werden we ondervraagd over onze kennis van de Mechelse cathecismus, en als ge uw vragen niet kon opzeggen, dan zwaaide er wat. Helaas, voor de hedendaagse vormeling heeft de vorming door mijnheer pastoor moeten plaatsruimen voor zang en dans onder begeleiding van een cathecesemoeder.

Op zondag keken wij uit naar de traditionele donderpreek. In verkiezingstijd kregen wij te horen dat stemmen voor de socialisten of de Volksunie ons land regelrecht naar de verdoemenis zou leiden. Al waren wij nog bijlange niet stemgerechtigd, toch lieten wij niet na om naar de woorden van de pastoor te verwijzen wanneer onze familieleden, hun kiesplicht gingen uitoefenen. In het zomerseizoen liet de celebrant nooit na om de rijpere parochiejeugd te herinneren aan de gevaren die in het nabije Jazz Bilzen op de loer lagen. Weerom helaas, nu beginnen onze diensten zelf te gelijken op Jazz Bilzen. Waar in onze tijd verfijnde orgelklanken door de kerk galmden, schalt er nu verderfelijke popmuziek door de luidsprekers. De pastoor zelf, zwaait na zijn lezing swingend met het evangelieboek boven zijn altaar en moedigt de gelovigen aan om elkaars hand vast te houden terwijl het Onze Vader heupwiegend wordt gezongen.

Witte sokken roept onze paus Benedictus op om dringend orde op zaken te stellen in zijn kerken en vraagt onze pastoors om zich terug in soutane te hullen. Alleen zo kan onze kerk nog haar gewaardeerde rol spelen en onze traditie veiligstellen.

Eenzame strijd

Jarenlang hebben wij ons eenzaam gevoeld in de strijd tegen de moderne opvoedingsmethodes waarbij kinderen niet meer moeten eten wat ze niet lusten. Eten wat de pot schaft is steeds ons motto geweest. 'Iets niet mogen' is een uitdrukking die wij niet kennen en ook niet wensen te kennen. Het eenvoudige feit dat wij dagelijks drie maaltijden tot ons mogen nemen, waarvan één warme, vervult ons met diepe blijdschap.

Helaas delen vele ouders van nu onze gedachtengang niet. Tevergeefs hebben wij kinderen uit familie- en vriendenkring aangemoedigd om hun bord leeg te eten voor ze hun dessert kregen. Met lede ogen moesten wij aanzien dat al te zachtaardige moeders in onze eigen keuken een eitje bakten voor hun kroost omdat we slechts kaas in huis hadden. Als kinderen buikpijn hebben en de groentenschotel om die reden moeten laten passeren, wordt dit nadien uitbundig gecompenseerd met ijsjes en pakken friet. Anders heeft hij ocharme niets gegeten. En heeft u het ook al eens meegemaakt dat een moeder haar zoon naar een frituur begeleide omdat er op het kinderfeestje niets was dat hij lustte?

Maar Witte sokken is verheugd te vernemen dat wij niet meer alleen staan te roepen in de woestijn. Een eminent geleerde heeft zich aan onze zijde geschaard. Lees de steunbetuiging van Theodore Dalrymple aan onze strijd in Opinio.

Een hartverwarmend moment

De betekenis van de maatschappelijke revolutie uit de jaren zestig wordt door menigeen zwaar onderschat. De ideëen van Verlichting en Romantiek, die voorheen een sluimerend bestaan leidden in intellectuele kringen zijn toen definitief doorgebroken bij het grote publiek. Na jaren van onderdrukking door Kerk en Burgerij werden we eindelijk bevrijd van het middeleeuwse bekrompen denken. Huismoeders, voorheen door hun talrijke kroost aan huis gekluisterd, vochten eindelijk mee in de tot dan aan mannen voorbehouden carrierestrijd. Ongehuwd samenwonen of onechte kinderen, voorheen enkel aan artistiekelingen toegestaan, hoefden niet meer verborgen te worden voor de grootouders. En Vlaanderen werd eindelijk bevrijd van pastoors die generaties vormelingen teisterden met vragen uit de Mechelse Cathechismus. Het ideeënrijk van voor de omwenteling van 1968 belandde voorgoed in de vergetelheid en wordt nu vooral geassocieerd met lijfeigenschap en openbare geselingen.

Ook op culinair vlak deed de culturele revolutie haar sloopwerk. De opkomst van de wokgerechten, pastaschotels en de rauwkostsalades verdreven de knusse spruitjeslucht van weleer. Het gezondheidsfundamentalisme, het oprukkend vegetarisme en de moderne opvoedingsmethodes maken dat traditionele gerechten als gebakken lever of rundstong in madeirasaus slechts op walging worden onthaald. Niet alleen kinderen eten niet wat de pot schaft, ook volwassenen die dankbaar moeten zijn om drie maaltijden per dag te mogen nuttigen, vertonen soms een verontrustend gedrag wanneer hen delicatessen uit vervlogen tijden worden voorgeschoteld. Allerlei gesofisticeerde excuses als "dat ziet er wel erg vettig uit", "is dat wel gezond" of "ik mag da nie" worden dan ten gehore gebracht. Zo maakten wij het onlangs nog mee dat een groep van twintig volwassenen het Duitse volk beledigde door een traditioneel godenspijsdessert onaangeroerd naar de keuken terug te sturen, onder het voorwendsel dat het er wel erg chemisch uitzag. Wij vroegen ons af of het multicultureel gestemde gezelschap een portie gesuikerde sprinkhanen in Laos op het zelfde onthaal zou trakteren.

Maar er is hoop. Onlangs waren we bij een onzer favoriete handelaren in fijne vleeswaren getuige van een hartverwarmend moment. Een grootmoeder had, ongetwijfeld zonder medeweten van haar dochter, haar kleindochter meegenomen bij de vleesinkopen. De slagerin bood het kleine meisje een snoepje aan in de vorm van een plakje boterhamworst. Alle bezoekers van de beenhouwerij hielden hun adem in: zou ze het eten of niet. Het meisje, dat aan haar bleke tint te zien van vegetarische komaf leek, had zulk een lekkernij nooit gezien. De oma porde haar aan. "Proef maar kindje, 't is lekker hoor." Waarop het kleine wicht, het stuk boterhamworst met zichtbaar genoegen verorberde.

Witte sokken roept zijn lezers op om het culinaire conservatisme te verspreiden onder de jeugd. Wij verheugen ons intussen in de populariteit die sausage and mash cafés in Engeland momenteel kennen, en hopen dat die rage zo snel mogelijk het Kanaal mag overwaaien.