Een hartverwarmend moment

De betekenis van de maatschappelijke revolutie uit de jaren zestig wordt door menigeen zwaar onderschat. De ideëen van Verlichting en Romantiek, die voorheen een sluimerend bestaan leidden in intellectuele kringen zijn toen definitief doorgebroken bij het grote publiek. Na jaren van onderdrukking door Kerk en Burgerij werden we eindelijk bevrijd van het middeleeuwse bekrompen denken. Huismoeders, voorheen door hun talrijke kroost aan huis gekluisterd, vochten eindelijk mee in de tot dan aan mannen voorbehouden carrierestrijd. Ongehuwd samenwonen of onechte kinderen, voorheen enkel aan artistiekelingen toegestaan, hoefden niet meer verborgen te worden voor de grootouders. En Vlaanderen werd eindelijk bevrijd van pastoors die generaties vormelingen teisterden met vragen uit de Mechelse Cathechismus. Het ideeënrijk van voor de omwenteling van 1968 belandde voorgoed in de vergetelheid en wordt nu vooral geassocieerd met lijfeigenschap en openbare geselingen.

Ook op culinair vlak deed de culturele revolutie haar sloopwerk. De opkomst van de wokgerechten, pastaschotels en de rauwkostsalades verdreven de knusse spruitjeslucht van weleer. Het gezondheidsfundamentalisme, het oprukkend vegetarisme en de moderne opvoedingsmethodes maken dat traditionele gerechten als gebakken lever of rundstong in madeirasaus slechts op walging worden onthaald. Niet alleen kinderen eten niet wat de pot schaft, ook volwassenen die dankbaar moeten zijn om drie maaltijden per dag te mogen nuttigen, vertonen soms een verontrustend gedrag wanneer hen delicatessen uit vervlogen tijden worden voorgeschoteld. Allerlei gesofisticeerde excuses als "dat ziet er wel erg vettig uit", "is dat wel gezond" of "ik mag da nie" worden dan ten gehore gebracht. Zo maakten wij het onlangs nog mee dat een groep van twintig volwassenen het Duitse volk beledigde door een traditioneel godenspijsdessert onaangeroerd naar de keuken terug te sturen, onder het voorwendsel dat het er wel erg chemisch uitzag. Wij vroegen ons af of het multicultureel gestemde gezelschap een portie gesuikerde sprinkhanen in Laos op het zelfde onthaal zou trakteren.

Maar er is hoop. Onlangs waren we bij een onzer favoriete handelaren in fijne vleeswaren getuige van een hartverwarmend moment. Een grootmoeder had, ongetwijfeld zonder medeweten van haar dochter, haar kleindochter meegenomen bij de vleesinkopen. De slagerin bood het kleine meisje een snoepje aan in de vorm van een plakje boterhamworst. Alle bezoekers van de beenhouwerij hielden hun adem in: zou ze het eten of niet. Het meisje, dat aan haar bleke tint te zien van vegetarische komaf leek, had zulk een lekkernij nooit gezien. De oma porde haar aan. "Proef maar kindje, 't is lekker hoor." Waarop het kleine wicht, het stuk boterhamworst met zichtbaar genoegen verorberde.

Witte sokken roept zijn lezers op om het culinaire conservatisme te verspreiden onder de jeugd. Wij verheugen ons intussen in de populariteit die sausage and mash cafés in Engeland momenteel kennen, en hopen dat die rage zo snel mogelijk het Kanaal mag overwaaien.