0110 voor verdraagzaamheid

Deze middag hadden wij het genoegen om in familiekring op TMF de rechtstreekse uitzending van de 0110 concerten voor verdraagzaamheid te mogen bijwonen. De Vlaamse muziekwereld zou vandaag samenkomen om de brave burger te waarschuwen voor de gevaren van extreem rechts.

Helaas, niet één noot muziek hebben we mogen horen. In plaats daarvan stond een man van middelbare leeftijd in bouwvakkerstijl, ontbloot bovenlijf, flesje Jupiler in de hand, met een stem die dringend scholing behoeft, wanhopig naar Mia te vragen. Op het Brussels podium schreeuwde een zestiger, met veelzeggende wallen onder zijn kleine oogjes, met zijn schorre doorrookte stem luidkeels putain, putain. Dit woord wensen we onvertaald te laten. Witte sokken is een beschaafde blog.

Het geheel werd aan elkaar gepraat door presentatrices die mekaar beconcurreerden op het vlak van het aantal piercings. Piercings, die zoals blijkt uit de vlijmscherpe maatschappelijke analyses van Dr. Dalrymple, eerder passen in de gevangeniskeuken, dan op een vooraanstaand medium als TMF.

Als deze zogenaamde muziekwereld de enigen zijn die kunnen oproepen tot verdraagzaamheid, kunnen we niet anders dan samen met professor Kinneging vaststellen dat deze maatschappij in een diepe morele crisis zit. We zouden zelfs hopen dat extreem rechts aan de macht komt om de goede zeden en de goede smaak te herstellen.

Daarom roept Witte sokken de muziekwereld met aandrang op om de de organisatie van de concerten tegen onverdraagzaamheid op zich nemen. Want, waar was nu het Collegium Vocale? En het Bl!ndmankwartet? De diepe tonen van de pianoforte van Jos Van Immerseel hebben we niet mogen aanhoren. Zijn niet de grote namen uit de muziek de beste garantie tegen onverdraagzaamheid. Gebruikte Beethoven niet al de tekst Ode an die Freude met de beroemde strofe 'Alle Menschen werden Brüder'?