Bompa vertelt

De generatie geboren voor 1970 begint stilaan de middelbare leeftijd te naderen. Eén van de eerste verouderingsverschijnselen is het bompa-vertelt-syndroom. Misschien begint u ook hieraan te lijden. Een checklist:

• U wordt nostalgisch over uw armoedige jeugd
• U denkt hip te zijn wanneer u achteloos het prefix "kei" laat opduiken in uw conversatie om te tonen dat u mee bent
  
• U gruwt van house, hiphop, dance, dub, new beat en andere technologisch ondersteunde muziek (nu ja) genres, maar fleurt op als u nog een naar een keineig megaoptreden van Clouseau mag
  
• U stelt bij uw collega's uit de achterbankgeneratie een onstellend gebrek aan inzet en respect voor de oudere collega vast
  

Wanneer u zich herkent in het hierboven geschetste profiel, besef dat u onomkeerbaar tot de vorige generatie behoort. Een eerste stap in het verwerkingsproces is het verspreiden van heroische verhalen over uw generatie. Mocht het u aan inspiratie ontbreken, heeft Witte sokken voor u een standaardtekst van het web geplukt. Gebruik de Ctrl-c en de Ctrl-v toetsencombinaties van uw computerklavier en plak de tekst in een mail geadresseerd naar minstens 10 lotgenoten. Duizenden oude knarren hebben uw voorbeeld al gevolgd.

Pré 1970-ers: lekker doorlezen en lachen!
Na 1970 geboren: Tja, ik zou dit niet lezen ...
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 60-er jaren (of daarvoor) nog leven? Volgens de theorien anno 2005 zouden we toch al lang dood moeten zijn?
Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.
Bovenaan een trap was geen hekje; wie te ver ging kukelde naar beneden. Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.
Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekpotjes konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen.
Poorten en deuren gingen gewoon dicht, en als je met je vingers er tussenzat waren ze weg.
Op de fiets zat je achterop met je gat op de bagagedrager en probeerde je je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je. Een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Water dronken we uit de kraan, niet uit een fles.
Brood stond stijf van conserveringsmiddelen, na twee weken was een Bums of Kingkorn nog net zo vers als in de winkel.
Kleur en smaakstoffen moeten toen ook al hebben bestaan, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie je ze nu echt niet meer.
Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond.
Op school hadden ze maar een maat bank met zo'n heerlijk gevaarlijke klep er aan.
Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein.
Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.
We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist waar we waren in de tussentijd en we hadden geen GSM mee!
Het bos of een park was een plek om te spelen en geen viezemannetjesverzamelplek.
Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee.
Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en werden toch niet dik.
We dronken uit dezelfde fles als onze vrienden en niemand werd er ziek van.
Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisie zenders, videofilms, surround sound, eigen televisie's, computer of internet. Wij hadden vrienden!
De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor de kinderen en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het toestel vast).Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.
We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en er werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon 'ongelukken'en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag voor.
Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw, en er was geen volwassene die zich er druk over maakte, laat staan een lieveheersbeestje op je jas spelde.
Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren.
We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.
Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen de zelfde lessen. Zij deden soms een klas nog een jaar en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. De meester had altijd gelijk.
We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote mensen mes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag.
Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter! Als je moeder aan de huisdeur nog naar je zwaaide was je al een watje!
Als je problemen veroorzaakt had, waren je ouders het eens met de politie. Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen. Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.
Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid.We hebben er mee moeten leren omgaan. Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daar bij risico durven nemen en voor de gevolgen instaan.
Hoor jij ook daar bij?
GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN